Etiudy charakterystyczne 2

Gdy pada słowo „etiuda” często myślimy o utworze trudnym, który ma głównie cel dydaktyczny. Etiudy charakterystyczne wymykają się tej definicji, bowiem wyzwania techniczne, jakie stawiają, starałam się zrównoważyć walorami artystycznymi: melodyjnością, urozmaiconą fakturą, bogatą rytmiką i harmonią. Utwory są stylistycznie zróżnicowane, każdy w sposób czytelny odwołuje się do znanych i lubianych form muzyki klasycznej lub popularnej (ballada, kołysanka, tańce latynoamerykańskie, irlandzki folk, ragtime i in.).

Etiudy w drugim zbiorze pomagają rozwinąć technikę lewej ręki w zakresie: gry legato (Etiuda country), pochodów interwałowych i gamowych (Etiuda – Tango nuevo, Etiuda bluesowa), zmian pozycji, gry w wysokich pozycjach i barré (np. Etiuda sycylijska); zaś w przypadku prawej doskonalić technikę arpeggio (m.in.: Etiuda – Walc, Etiuda deszczowa, Etiuda refleksyjna) i tremolo (Etiuda koncertowa). Brzmienie utworów wzbogacają stosowane licznie flażolety, pizzicato, tamburo, glissando oraz inne efekty gitarowe.

W drugim cyklu, podobnie jak w pierwszym zeszycie Etiud, stosuję określone rozwiązania metodyczne, m.in. wprowadzam ćwiczenia przygotowawcze przed każdą z etiud, w tym wprawki na pustych strunach (wyjątki trudniejszych fragmentów z utworu), poświęcone prawidłowemu palcowaniu prawej ręki. Zachęcam, aby starannie wyćwiczyć je przed wykonaniem etiudy. Mam nadzieję, że Etiudy charakterystyczne nie tylko pomogą doskonalić technikę gitarową, ale też wzbogacą repertuar koncertowy.

Tatiana Stachak